హాలీ డే - పూరీ డే

 హాలీ డే పూరీ డే 

మరుసటి రోజు ఆదివారం. కిట్టు, శేషు, చక్రి పూర్తిగా పొద్దు తెల్లవారేక కూడా లేవలేదు. వారమంతా అలసటతో , రోజూ ఉదయం సాయంత్రం పీ. టీ ఎక్సర్సైజులతో అలసి ఆదివారం మాత్రం ఆదమరచి పడుకుంది వారు. ఆ రోజు ఉదయం బెల్లు ఉండేది కాదు. 

వీరి బెడ్డు రాజీవ్ హౌస్ లో ఒక మారు మూలాన ఉండేది. వీరికి ఎదురుగా 6వ తరగతి అమ్మాయిల గది. రుక్మిణి, భామ, వందన అక్కడే ఉండేవారు. 

వీరిలాగే అలసి సొలసి రుక్మిణీ భామ కూడా లేవలేదు. మొదట లేచింది శేషు. వీరందరిలో కొంత పొగరుగా మాట్లాడటం, ఎదురు తిరగడం వాడి పద్దతి. ఫ్రైడే నాటి వైఫ్ డ్రెస్సులోనే పీ. టీ కి వెళ్ళాడు అదీ డ్రెస్సులోనే సెల్ఫ్ స్టడీ కూడా చేసి అలాగే పడుకున్నాడు. 

శేషు గాడు లేచింది ఆకలితో. కళ్ళు నలుపుకున్నాడు. ఆదివారం అని అర్థం అయ్యింది. కిందకు చూశాడు. కొండ బెడ్డు మీద ఆదమరచి కిట్టు, పైన పక్క బెడ్డు మీద చక్రి. వాడి పక్క బెడ్డు మీద విరాట్. అర్థం అయింది సీన్ వీడికి.

 కింద బెడ్డు మీద అర చేత్తో కొట్టాడు, లేవరా కిట్టు అని. కిట్టు పడుకోరా అన్నాడు మత్తులో. లేవరా పూరి అయిపోతుంది అన్నాడు గట్టిగా. 

అంతే ఒక్కబికిన లేచాడు కిట్టు. ఆదివారం అంటే పూరి. పూరి అంటే ఆదివారం. 

స్కూల్ మొత్తం కళ్ళు కాయలు చేసి వెయిట్ చేసే తిండి ... పూరి ... భగోరా... 

ఆదివారం పూరీ...

 ఆదివారం ఉదయాన్నే ఎల్లా రావ్ లేచి ముద్ద కలుపుతాడు. ఒక 1000 పూరీలు వేడివేడిగా చిన్న పాకలో చేయటం అంటే మాటలా. ఏది తప్పు జరిగినా పెద్ద గొడవే. 

ఎల్లా రావ్, ఇంకో ముగ్గురు స్టాఫ్ ఒక్క ఆదివారం కూడా తప్పకుండా సంవత్సరానికి 40 వారాలు, వారానికి 1000 పూరీలు చేసేవారు.

వారికి అసిస్టెంట్ స్టాఫ్ అమ్మాయిలు. ఆదివారం ఉదయాన్నే ఒక పాతిక మంది అమ్మాయిలకు ఇచ్చే ప్రత్యేక మయిన పని పూరి చెయ్యటం. 2 గంటల్లో 1000 పూరీలు అంటే నిమిషానికి 8 పూరీలు వారు రోల్ చెయ్యటం , వాటిని వేడివేడిగా , అత్యంత నైపుణ్యం తో ఫ్రై చేసే వారు స్టాఫ్. ఇది కేవలం చిన్న స్టార్ రూమ్ లాంటి వంటగదిలో అన్ని ఋతువులో చేసే ఎల్లా రావు గొప్ప అని స్కూల్లో అందరికీ తెలిసిన విషయం

10 క్షణాల్లో అందరూ లేచారు, శేషు వంగి చూసాడు గర్ల్ రూమ్ లోకి, పూర్తి పరికిణి గ్లామర్ తో రాత్రి ఎలా పడుకున్నారో రుక్మిణి , భామ వాళ్ళు అలాగే ఉన్నారు. విపరీతంగా ముద్దొస్తున్నారు. ఊళ్ళో వదిలి వచ్చిన అక్కలు చెల్లెళ్లు గుర్తుకొచ్చారు.గట్టిగా తలూపి ఊపి కేక వేశాడు. పూరి కి లెమ్మని.

ఈ బ్యాచ్ బోరింగ్ దగ్గరికి పరుగులు తీశారు. దారిలో రావి  చెట్టు దగ్గర చాలా కోలాహలం గానుంది. ఒక 10 మంది సీనియర్ అమ్మాయిలు, గుమిగూడి మ్యూజిక్ సర్ దగ్గర ఏదో చేస్తున్నారు. పక్కనే తలకి టవల్ చుట్టుకుని పెద్ద అన్నయ్యలు ఏదో హావభావాలతో చేస్తున్నారు. దీనికి ఇది సమయం కాదు అని , వేగంగా బోరింగు దగ్గర బ్రష్ అనిపించి ప్లేట్లు పట్టుకుని మెస్ దగ్గరకు చేరారు

అక్కడ ఇంకా లైన్ ఉండటం తో హమ్మయ్య అనుకున్నారు. ఇంకా 20 మంది దాకా లైన్ ఉంది అంటే పూరి మిగిలినట్టే అని రిలాక్స్ అయ్యారు. 

ఈ ఆరుగురు తమ తమ పూరీల తో మెస్ లో కూర్చున్నారు. చాలామంది బయట చెట్టు కింద తింటున్నారు. ఎల్లారావు స్వయం గా పెడుతున్నాడు. 

ఒక్క పూరినే రెండులా ఎలా తినాలో అందరికీ చెప్తున్నాడు చక్రి. ఒక్కో పొర విడతీసి తింటే ఒక పూరి రెండులా ఉంటుంది అని. నీది గొప్ప బుర్రరా అని మెచ్చుకున్నారు అంతా.

2 పూరీలు 5 నిమిషాల్లో అయిపోయాయి. ఆకలి పోయింది కానీ నాలిక సాటిసిఫై అవ్వలేదు. 

చెయ్యాల్సింది ఒక్కటే. 

రెండో ట్రిప్.. ... 

పరిస్తితి గమనించి అబ్బాయిలందరూ బయలు దేరారు. అబ్బాయి అబ్బాయ్ నాక్కూడా అని అన్నారు రుక్మిణీ భామా

 మెల్లగా బయటి వచ్చి. మళ్ళీ లైన్లో   చేరారు. సీనియర్స్ మధ్యలో అయితే అనుమానం రాదు అని. 

ఎదురుగా ఎల్లా రావు, అసలు రెండో ట్రిప్ వారిని వెంటనే పట్టుకుంటాడు ..

 ఇంతలో నర్స్ మేడమ్ వచ్చింది. ఆవిడకి పెత్తనం కదా, ఫుడ్ చెక్ చేస్తున్నా అని ఎల్లారావు మీద పెత్తనం చూపిస్తున్నారు. ఎల్లా రావు కి వళ్ళు మంట ఇన్స్పెక్షన్ అంటే.  వచ్చి వండుకో వచ్చు నచ్చక పోతే అని మండి పడుతున్నాడు. 

ఈ సందులో వీరికి పూరీలు దొరికాయి. భామ కిట్టు ను చూస్తుంది అసెగా. కిట్టు ఒకటి తీసి పెట్టేసాడు. శేషు గాడు సామ్యవాది సోషలిస్టు కదా వాడు ఒకటి రుక్మిణి కి ఇచ్చాడు. వీరి ప్లాట్లు చూసి ఆరా ముక్క వీరికి వేసారు మిగిలిన ఇద్దరు.

చివరకు తలా అందరికీ పూరి + పూరి ముక్క పంచుకుని తిన్నారు. అలా ఆ రోజు జరిగిపోయింది అల్పాహారం

Poori Day

Sunday mornings at Rajeev House carried a magic of their own. The week’s routine—two rounds of P.T., endless classes, and silent study—left the boys drained. On Sundays, they clung to sleep as though it were a rare and precious treasure.

Kittu, Seshu, and Chakri had not stirred even after dawn had fully broken. The week’s relentless drills of morning and evening P.T. had worn them out; Sunday was their only reprieve, and they clung to it with deep sleep. There was no bell to rouse them that day.

Their beds were tucked into a far corner of Rajeev House. Directly opposite lay the sixth standard girls’ dormitory, where Rukmini, Bhama, Vandana, and Roja slept. Like the boys, they too had sunk into lazy, unbroken slumber.

Seshu, the first to rise, rubbed his eyes in hunger. Of the three, he was the one with a touch of arrogance, the one who spoke sharply and resisted authority. On Friday night, he had simply collapsed on his bed in the very same white P.T. dress he had worn for drill and self-study.

He glanced down. On the lower cot sprawled Kittu, while Chakri dozed above him. Beside Seshu’s own cot slept Virat. The scene made sense to him. He stretched out his hand and smacked the lower bunk.
“Get up, Kittu!” he barked.

Kittu mumbled, “Let me sleep.”

“Get up, or the pooris will be gone!” Seshu announced loudly.

At once Kittu sprang upright. For in the school’s dictionary, Sunday meant one thing: poori. Poori was Sunday, and Sunday was poori.

It was the one breakfast that made every child’s eyes shine with expectation—pooris, golden, puffed, and hot.

On Sunday mornings, Ella Rao would rise at dawn and begin kneading flour. To prepare a thousand pooris in the small, stuffy kitchen was no small feat. If anything went wrong, it could cause a riot. But for years—forty weeks a year—Ella Rao and three other staff never failed. With the help of twenty assistant girls, they rolled the dough with astonishing speed, while the staff fried with precision. It was known all over the school that Ella Rao was a master of this art.

Within ten minutes of Seshu’s warning, everyone was up. Seshu leaned over to peep into the girls’ room. There lay Rukmini and Bhama, still in their night attire, the glamour of sleep making them look as though they were sisters left behind at home. Seshu waved his hand and shouted, “Pooris! Wake up for pooris!”

Soon the boys were running towards the bore pump to brush and wash. By the great Peepal tree, with its wide platform that resembled a village panchayat, there was a commotion: senior girls had gathered around the music master, rehearsing something, while senior boys, with towels tied around their heads, were striking theatrical poses. But the younger boys hurried past—this was no time for distractions. With plates in hand, they marched to the mess.

There was still a line, thank heavens. Some twenty students ahead meant pooris were still left. Relief swept over them.

They received their share and settled in the hall, though many others ate outside under the shade of the Peepal tree. Ella Rao himself stood at the counter, serving.

Chakri, with his quick mind, explained how to make a single poori last like two. “Peel it layer by layer,” he demonstrated. “That way, one becomes two.”

“Genius!” the others declared.

In five minutes, two pooris each had vanished. Hunger subsided, but the tongue remained unsatisfied. There was only one solution: a second trip.

The boys exchanged glances and set out again. Bhama and Rukmini, having finished, whispered, “Bring us too.”

Out they all crept, slipping back into the line. If they stood among the seniors, suspicion would not fall upon them. But Ella Rao had eyes like a hawk—he would certainly catch anyone daring a second helping.

At that moment, the nurse arrived. She was inspecting food as if it were her imperial duty, bossing over Ella Rao, who bristled with resentment. “If you don’t like it, cook it yourself!” he snapped, sparks flying.

In the chaos, the little group managed to secure extra pooris. Bhama’s eyes met Kittu’s; he slyly passed one to her. Seshu, the socialist among them, offered one to Rukmini. The others, seeing this generosity, tore their pooris and shared pieces with one another.

At last, each one had one and half a poori more to savor. And that was how breakfast on that Sunday came to a sweet end.